Deze tijd vraagt iets anders van ons dan vroeger

Zo zeg, vanmorgen knalde het flink. Zomaar, ineens. We hadden reflectieoverleg en het ging over tijd. Super interessant natuurlijk, want dat onderwerp is voor iedereen belangrijk. We hebben er eigenlijk allemaal te weinig van. Daar waren we het snel over eens. Maar de vraag is natuurlijk hoe je daar dan mee omgaat. Ik werk hier nog niet zo lang en mij valt op dat veel collega’s over tijd klagen. Iedereen krijgt de schuld: Amerpoort, het management, taakvolwassen werken… Maar niemand zegt: IK heb er moeite mee dus het zal ook wel een beetje aan MIJ liggen. Dat vind ik gek.

Natuurlijk hebben mijn collega’s die klagen wel een punt. We hebben er aardig wat taken bij gekregen. Dat is niet gemakkelijk. Veel collega’s zitten helemaal niet op die taken te wachten. Die willen gewoon lekker aan de slag met cliënten. Ze hebben ook niet om die taken gevraagd. Dat heeft Amerpoort besloten. Dus dat collega’s het lastig vinden, snap ik. Het is ook anders dan vroeger. Dat is wennen. Maar klagers steken elkaar gemakkelijk aan, merk ik. Je blijft ook gemakkelijk in geklaag hangen. Je trekt elkaar naar beneden. Dat is wat ik niet fijn vind. Dat gebeurt best veel.

Ik kijk wat anders tegen tijd aan, merk ik. Dat zeg ik niet zo open en bloot. Dan krijg ik de wind van voren. Vooral van de wat oudere collega’s die hier al lang werken. Maar het is volgens mij geen onzin wat ik denk. Tijd is een individuele beleving. Tijd is voor iedereen anders. Wel merk ik dat iedereen een vol leven heeft tegenwoordig. Alsof je alleen maar bestaat als je drukdrukdruk bent. Bovendien gaat het leven veel sneller dan vroeger. We doen veel meer in een uur. En het tempo waarop we dingen doen is hoger. Wat de computer alleen al met ons werk heeft gedaan… ongelooflijk. Dat merken wij ook in ons werk. Iedereen. We verwachten daardoor ook meer van elkaar. Wat vroeger logisch was in ons vak, is dat nu niet meer. Ook niet als het gaat om hoe we met tijd omgaan.

Daar kun je het niet mee eens zijn. Dat mag. Maar je houdt ‘t niet tegen. Dus denk ik dan: het gaat erom hoe je daarmee omgaat. Zeuren en klagen helpt niet. Dat is naar voor jezelf en je omgeving. Je kunt beter nadenken hoe je daarin goed je weg kunt vinden. Die weg kan voor iedereen anders zijn. Wat wel belangrijk is, is dat je erkent dat het is zoals het nu is, en dat geen enkele werkelijkheid alleen maar slecht of goed is. Van ons mag tegenwoordig verwacht worden, denk ik, dat we beter met tijd kunnen omgaan dan 15 jaar geleden. Alleen al omdat de samenleving iets anders van ons verwacht dan vroeger. Als je dat niet kunt of wilt, dan moet je je echt afvragen of je nog wel op je plek zit. Hier, bij Amerpoort. Of sowieso in je vak.

Natuurlijk moet er een beetje ruimte zijn. Collega’s die per se geen extra taken willen omdat ze dolgraag met cliënten bezig zijn… fijn als dat kan. Want er zijn altijd collega’s die dat juist wel heel graag willen en ergens supergoed in zijn. Maar die ruimte zouden we alleen moeten bieden als het ook echt kan. Er zijn bovendien altijd collega’s die willen helpen als iemand het lastig heeft met het thema tijd. Ik zie dat ook om mij heen. Samen zitten, kijken of je er samen uit kunt komen, een beetje coachen… Prima. Zo hoort het ook. Maar ik ken ook verhalen over mensen die het werken van nu niet goed meer trekken. Al jaren niet. Mensen die met hun hoofd nog bij vroeger zitten en gewoon doorgaan op hun eigen manier van werken, alsof ze hun eigen eilandje hebben. En die worden daar niet echt op aangesproken.

Eigenlijk kan dat niet. We zijn te lief voor elkaar. Ik had het daar nog tijdens de lunch over met een collega. Die zei het mooi: “Als een timmerman keer op keer kozijnen vernachelt en zich niet aanpast aan wat klanten tegenwoordig willen, dan vliegt ie eruit”. Ze sloeg volgens mij de spijker op zijn kop. Al ging ’t niet over tijd, dan nog. We leven nu. En Amerpoort kiest voor een bepaalde koers die echt heel positief is. Dan moet je mee. Anders is dit niet meer je weg. Zo duidelijk zijn we meestal niet tegen elkaar. Dat vinden we ongemakkelijk. Terwijl goed omgaan met tijd en daar positief in kunnen staan super belangrijk is. Niet alleen voor ons eigen werkplezier maar ook voor onze samenwerking. En als je niet goed met tijd kunt omgaan, heb je nergens meer tijd voor. En dat wil je niet, denk ik dan, want je hebt ook tijd nodig met elkaar om samen te praten over je werk, in reflectiegesprekken, in dialoogsessies. Anders bloedt ons werk dood. Dan hebben we geen band meer. En kunnen we er niet meer zijn voor cliënten.

Zo, en nu is het tijd voor mijn werk! Groeten van Eugenie.