Al jaren vecht ze voor het bestaansrecht van haar kortdurende dagopvang ouderen in Baarn. Wat helpt: lef en doorzettingsvermogen. En het samenstellen van een teamopgave, weet coördinerend begeleider Sophia van den Tweel (61).
Te duur, kreeg ze al talloze keren te verstaan. Jullie zijn gewoon te duur. Het kan niet uit. Er moet geld bij. Veel teveel geld. Dat zeiden haar managers, die vooral de laatste jaren in een akelig tempo wisselden van positie. Onzin, dacht ze. We doen fantastisch werk. Dankbaar werk ook. En het werkt wat we doen. Al dik 15 jaar. Hoezo zou dat niet uit kunnen? Dus dook ze zelf maar eens in het cijferwerk. Met een onthutsende uitkomst. Maar daarover zo meer.
Eerst nog even over het KDO. Dat staat voor kleinschalige dagopvang ouderen. Twee naastliggende lokalen beslaat de voorziening, knus ingeklemd tussen de sectie Muziek en het grand café met professionele koffiemachine en blauwglimmend aquarium. Rollators netjes onder de kapstok, felgekleurde meubels. Hier halen pakweg 25 ouderen iedere dag een beetje lol uit hun leven. Niet dankzij elkaars aanwezigheid, oh nee; eerder ondanks. Want de meesten behoren tot de lastigere klanten die vaak elders al zijn weggestuurd omdat ze een kort lontje hebben en nogal onverdraagzaam zijn. Juist daarom is het van belang er kort op te zitten en dichtbij te kunnen begeleiden. De kracht van het oogcontact. En dat werkt. Dat vindt iedereen. Heerlijk werk, noemt Sophia het zelf ook.
Maar de coördinerend begeleider – met recht inmiddels misses KDO – werd de afgelopen jaren geregeld wat mies van het gezeur over betaalbaarheid van haar voorziening. Hoewel: mies vindt ze het verkeerde woord. Eerder strijdbaar. Kin omhoog, indringende blik. Dus dook ze zelf in het oerwoud van codes, tabellen, regels, en systemen. Lastig hoor. Helemaal niet haar cup of tea. Maar het was de moeite waard. Want wat bleek? Het kon wel uit. Prima zelfs. Maar haar KDO paste niet in de vergoedingensystematiek. Nee, de pietepeuterige details doen er niet toe. Die bespaart ze ons. Waar het op neerkomt is dit: instellingen declareren per dagdeel. Het KDO werkt op uurbasis. Dat paste niet in het declaratiesysteem. Dus kwamen talloze klanten gratis omdat hun bezoekjes niet in de computer konden worden weggeschreven. Terwijl voor deze speciale activiteit declaratie op uurbasis heel goed mogelijk bleek. Had de instelling nooit echt studie van gemaakt. De financiële collega’s niet. En haar talloze managers evenmin. Fingers crossed… ze heeft nu een leidinggevenden die er wel in gelooft. Dus er gloort licht aan de horizon. Eindelijk.
Wat voor cliënten van eindeloos veel waarde is, struikelt over codes en tabelletjes. Zonder dat iemand dat wil
Welnee, ze verwijt hen niets. Zonde van de energie. Bovendien – en daar gelooft ze echt wel in – wil niemand dit bij Amerpoort. Want haar collega’s op het hoofdgebouw doen net als zijzelf hun stinkende best. Het is gewoon de systeemwereld die ons samen nekt, weet ze. Wat voor cliënten van eindeloos veel waarde is, struikelt over codes en tabelletjes. Zonder dat iemand dat wil. Eigenlijk wel komisch als het niet zo triest zou zijn…
Wat ze nog meer heeft geleerd: de dingen zijn niet altijd wat ze lijken. Dus verlies jezelf niet in treurigheid maar stroop de mouwen op. Dat is wat ze haar collega’s zou willen aanraden. Laat je niks wijsmaken, duik erin, ook al ben je er misschien niet van. Want een assertief mens heeft de halve wereld. Niet dat ze per se haar gelijk wilde halen. Zo zit het niet. Niet voor zichzelf tenminste. Het ging haar om de cliënten. Want zonder vasthoudendheid hadden die hun KDO al lang moeten begraven.
Oh ja: en dan nog een raad: zorg dat je weet wat je met je voorziening precies wilt. Ja hoor, dat mag je best een missie noemen. Maar bij Amerpoort spreken ze liever van teamopgave. Da’s wat minder hoogdravend. In feite is het een aangekleed jaarplan. In zo’n teamopgave verwoord je wat je als je opdracht ziet, wat je precies gaat doen om die opdracht uit te voeren, en wie daarin welke taken pakt. Daar sta je in het teamoverleg dan een paar keer per jaar bij stil. Zo hou je samen de vinger aan de pols. Niet dat zo’n teamopgave het ei van Columbus was geweest in haar strijd tegen de systemen. God nee. Maar zo’n teamopgave opstellen, samen met een procesbegeleider die het team helpt wat dieper te spitten dan het zelf geneigd is te doen, geeft wel energie. En het helpt om te sturen op je eigen bestaansrecht, ook in het gesprek met je manager.
Dit verhaal is mede mogelijk gemaakt door
Sophia van den Tweel
Sophia is coördinerend begeleider bij Amerpoort.
