Medicatieveiligheid krijgt sinds 2010 steeds meer aandacht en die aandacht werpt vruchten af. Er zijn passende hulpmiddelen en instrumenten ontwikkeld en er zijn inmiddels goede vormen van samenwerking met apothekers en huisartsen ontstaan. Deze positieve conclusie kan worden getrokken uit een bijeenkomst over Medicatieveiligheid, die de VGN op 24 maart verzorgde in samenwerking met het Instituut voor verantwoord medicijngebruik.
Aan de bijeenkomsten namen artsen deel, apothekers, alsmede kwaliteitsfunctionarissen en staffunctionarissen medicatie bij instellingen. De deelnemers deelden echter niet alleen vooruitgang op het gebied van medicatieveiligheid. Er werden ook kanttekeningen geplaatst. Het is bijvoorbeeld wenselijk dat er meer zicht komt op de aard en de gevolgen van onveiligheid. Bovendien zou er meer ruchtbaarheid moeten worden gegeven aan de vorderingen die worden gemaakt, zodat meer instellingen daarvan kunnen profiteren. Bijvoorbeeld op een Kennisplein of community op vgn.nl.
Agenda
Na twee inleidingen namens de organisatie en een paneldiscussie gingen de deelnemers in subgroepen in gesprek over de stand van zaken met betrekking tot medicatieveiligheid. Op de rapportage over plus- en minpunten volgde een plenaire discussie over de ‘agenda voor de toekomst’. Daar kwam een aantal hoofdthema’s op te staan: scholing, deskundigheid, afstemming, medicatieoverdracht en praktische problemen. Op elk hoofdthema konden de deelnemers een voorkeur uitspreken: naar welk subonderwerp zou de meeste aandacht moeten uitgaan?
Verbeterpunten
Zo werd op het gebied van afstemming een oproep gedaan om medicatie nóg intensiever te evalueren. Een veelgenoemd verbeterpunt bleek medicatieoverdracht als een cliënt verhuist van een woonlocatie naar een logeeradres of een locatie voor dagbesteding. Overdracht en automatisering vormen hier vaak een struikelblok.
Een voorbeeld van een praktisch probleem bleek de timing en uitvoering van de ‘dubbele controle’. Op het gebied van deskundigheid werd vooral aangedrongen op verbetering van basiskennis. Daarbij zou de winst niet zozeer te behalen zijn op het vlak van kennis, maar op gedrag. De ontwikkeling van de begeleider loopt niet gelijk op met de toename van het medicijngebruik en de daar aan gekoppelde, steeds zwaardere verantwoordelijkheden.
Een suggestie om te proberen ‘medicatieveiligheid’ te laten stijgen op het prioriteitenlijstje van de zorgbestuurder werd dan ook breed gedragen…
