Sinds 2006 doet een sterk verhaal de ronde waarin de hoofdrollen zijn weggelegd voor een pinguïn en een jongen met syndroom van Down. Dat schrijft onderzoeker Peter Burger van de Universiteit Leiden deze week op zijn website gestolengrootmoeder.nl. Burger is gespecialiseerd in moderne sagen, ook wel broodje aap genoemd.
In het verhaal raken begeleiders van een groep mensen met een verstandelijke beperking tijdens een bezoek aan de dierentuin een jongen met syndroom van Down kwijt. Als zij hem terugvinden heeft hij een natte broek en een stinkende rugzak. Later thuis staat naast hem onder de douche een pinguïn.
Op internetfora denken veel mensen dat dit verhaal waar gebeurd is, schrijft Burger. Hij wijst erop dat het een knuffeldier combineert met een ‘knuffelmens’. Het ‘gekir’ over mensen met syndroom van Down is niet van de lucht: ‘Ze zijn hartstikke slim en daarom verbaast dit verhaal me ook echt niets’, schrijft iemand. Een ander: ‘Oh heerlijk die verstandelijk gehandicapten! Ze doen dingen die je zelf ook zou willen doen maar niet durft.’
De oudste versie van het verhaal stond in 1977 in de Engelse krant The Guardian. Toen waren de daders nog een groep vriendinnen. Dertig jaar later zijn ze in de meeste versies veranderd in jongens of mannen met syndroom van Down. In de VS is het verhaal zo hardnekkig dat een aquarium in Boston in 2005 verslaggevers uitnodigde om de pinguïns te komen tellen. In Nederland moest de dierentuin in Emmen in 2009 journalisten bezweren dat er geen pinguïn was gestolen.
In werkelijkheid zijn pinguïns ook niet zo gemakkelijk te ontvoeren, schrijft Burger. Ze kunnen flinke vleeswonden toebrengen. En mensen met syndroom van Down? Aan het eind van zijn verhaal verzucht Burger dat niemand in alle forums tegenspreekt dat ze zich zo gedragen als de hoofdpersoon van het verhaal uit 2006: ‘In het verhaal en in de commentaren lijken ze allemaal op elkaar. Net als pinguïns.'
