Als je iemand met een beperking ontmoet, hoe ga je dan om met die persoon? Zelf voel ik me wel eens onhandig. Je wilt iemand begroeten, hem of haar laten weten wie je bent en wat je doet en vragen wat zijn of haar wensen en behoeften zijn. Dat is wel heel veel tegelijk en vaak in korte tijd. Terwijl je nog niet weet op wat voor manier en in welk tempo die persoon communiceert. Bekend is dat je soms in gedachten vijf olifanten voorbij moeten laten trekken voordat iemand zijn antwoord op je vraag gereed heeft.
‘Onbekendheid met het hebben van een handicap zorgt ervoor dat we in een kramp schieten’, zegt tv-presentatrice en ervaringsdeskundige Lucille Werner in deze Markant. ‘Terwijl het helemaal niet erg is als mensen onwennig doen. Ik pleit voor de vrijheid van een beetje onhandigheid in de omgang met handicaps.’
Ik vind dat een heel goed idee, laten we onze onwennigheid wat meer accepteren, maar tegelijk ook oppassen voor de valkuil die een andere ervaringsdeskundige, onderzoeker Henriëtte Sandvoort, beschrijft in haar column in dit nummer. Als zij een presentatie heeft gehouden, krijgt zij vaak complimenten die op een kinderlijke manier en met een ‘hoog stemmetje’ worden geuit: ‘Wat knap van je!’
Ik merk ook dat we vaak joviaal doen tegen mensen met een beperking, ook al kennen we hen (nog) niet of nauwelijks. Dan wordt ook steeds iemands voornaam herhaald: ‘Dank je wel Remco, nou tot ziens hè Remco!’ Het suggereert een intimiteit, die er feitelijk nog niet is. Dat kost nu eenmaal meer tijd.
De VGN probeert zich momenteel een beeld te vormen van hoe de ondersteuning van mensen met een beperking er in 2030 uit moet zien. Daarvoor willen we ook een goed beeld krijgen van het dagelijks leven van deze mensen. Deze zomer wil ik daarom ook twee keer een hele dag doorbrengen met iemand met een beperking. Zodat ik eens wat meer tijd heb om de persoon achter de beperking te ontmoeten.
FRANK BLUIMINCK DIRECTEUR VGN
FBLUIMINCK@VGN.NL
TWITTER @FRANKBLUIMINCK
