De AWBZ (Algemene Wet Bijzonder Ziektekosten) is een volksverzekering waarvoor wij maandelijks een flinke premie betalen.
Ruim driehonderd euro per persoon per maand. Die premie zit opgesloten in de loonheffing en is dus niet zichtbaar op ons loonstrookje. Samen brengen we zo de 22 miljard op die de AWBZ ons jaarlijks kost. Uit de AWBZ wordt de zogeheten onverzekerbare zorg betaald, waar onder andere de gehandicaptenzorg onder valt. Het is op z'n minst vreemd te noemen dat zo'n verzekering bij de algemene bezuinigingen betrokken wordt. De gezamenlijk opgebrachte AWBZ-premie misbruiken om begrotingsgaten te dichten is bedrog ten opzichte van de premiebetalers. Zouden wij het ook pikken als we minder mogen declareren dan in de polis van onze reisverzekering staat, omdat de verzekeringsmaatschappij het geld heeft gebruikt om gaten in de begroting van andere bedrijfsonderdelen te dichten?
Bezuinigen op de AWBZ zou bij politici, ambtenaren en een ieder die zich maar enigszins solidair voelt met de zwakkeren in onze samenleving, niet eens op moeten komen. Wanneer de middelen voor de zorg krimpen, komt er van de gewenste kwaliteit van onze zorg en dienstverlening helemaal niets terecht. We hebben in onze samenleving een sociaal aanvaardbaar minimumniveau vastgesteld. Dat noemen we het bijstandsniveau. Ondersteuning vanuit de AWBZ maakt het mensen met beperkingen mogelijk om op dat sociaal aanvaardbare niveau te functioneren. Geen bijstandsniveau uitgedrukt in geld, maar wel qua welstandsniveau. Het siert ons als samenleving dat we zoiets kennen als een ondergrens en dat we mensen helpen als ze daar onder dreigen te komen. En dat we vanuit solidariteit een gezamenlijke verzekering hebben afgesloten om voor alle burgers kwaliteit van leven te garanderen. Laten we er dan ook voor zorgen dat we die verworvenheden niet verkwanselen.
Jos Kruger en John Sijnke zijn adviseurs bij Stichting SPOT, Opleiding, Training & Advies, dat zich ondermeer richt op het bevorderen van kwaliteit van bestaan binnen zorgorganisaties.
