Wat was mijn leven mooi en fijn. Terwijl ik dit niet eens besefte. Tot die ene klap. Mijn leven is drastisch veranderd. Van de ene op de andere dag.
Van een hoger opgeleide, zelfstandige vrouw, naar een hulpbehoevende gehandicapte. Mijn leven staat op zijn kop. Ik kan alleen met zonnebril op en oordoppen in naar buiten. Ik kan niet meer tegen het felle licht en alle geluiden buiten. Deze gevolgen zijn continu aanwezig, altijd en overal. Ik zweet snel en ben om het minste of geringste kapot. Werken lukt niet meer. Ik heb niet-aangeboren hersenletstel (NAH). Ik voel me vaak geen Karin meer, maar een NAH-er. Mensen praten ineens niet meer met mij, maar over mij. Alsof ik er niet ben. Ik sta ineens aan de andere kant van de zorgketen. Niet als medewerker, maar als cliënt. Mijn leven voelt nu nutteloos, want wat draag ik nog bij?Toen werd ik wakker en bleek dit verhaal maar een droom. Een droom met een boodschap. Maar deze boodschap wil ik graag delen met jou: geniet elke dag van de mooie momenten, hoe klein ze nu misschien ook lijken. Heb aandacht voor elkaar, want morgen zou dit jouw verhaal kunnen zijn.
Tot mijn 28e
Een normale zorgzame meid
Hoefde mij nergens
om te bekommeren
Een zorgeloos leven
Niks om te vrezen
Tot op de dag
De dag van de klap
Een auto van links
BAM
Drie maanden lang
Ben ik niet op deze wereld geweest
Drie maanden lang
Had mijn lichaam geen geest
Niemand had nog hoop
Niemand zag nog toekomst
Tot ik mijn ogen weer opende
Ik keek naar het plafond
Zo kan alles veranderen
Door één fatale klap
Zo heb ik een beperking
Door een auto die ik niet zag
