Achtergrond

Een heel nieuw leven dankzij hond Yuno

25 september 2012

Sabine Rensen (24) kan nog bijna niet geloven hoe haar leven de laatste anderhalf jaar is veranderd door Yuno, haar hulphond.

Ze heeft al haar hele leven epilepsie en is aan één kant van haar lichaam verlamd. Door een medicatiefout tweeënhalf jaar geleden kwam ze in een rolstoel terecht. Met haar steeds erger wordende epilepsie erbij werd haar wereldje steeds kleiner en haar afhankelijkheid steeds groter. ‘Yuno heeft mij mijn leven teruggeven’, zegt Sabine terwijl ze liefdevol naar haar hond kijkt. Die ligt rustig en onwetend van zijn waarde aan haar voeten, maar is alert op iedere beweging van zijn vrouwtje. Yuno helpt Sabine bij heel praktische dingen. Hij doet deuren en lades open, raapt spullen op die Sabine veelvuldig laat vallen, helpt bij aan- en uitkleden, pakt in de supermarkt de spullen uit het schap die Sabine met een stok aanwijst, stopt was in de wasmachine en haalt die er ook weer uit en kan bijvoorbeeld lampen aan en uit doen.
Maar nog belangrijker voor Sabine is dat dankzij Yuno haar epilepsie veel beter onder controle is. Eerst had ze vijf tot zes aanvallen per dag, nu ‘nog maar’ één of twee. ‘Vraag me niet hoe het kan, maar Yuno voelt al heel vroeg een aanval bij mij aankomen. Vaak al een paar uur van tevoren als ik zelf nog niets voel. Hij wordt dan heel onrustig, blijft me voortdurend aankijken. Hij kan iemand alarmeren. Krijg ik een aanval dan gaat hij me likken, waardoor ik sneller bij kennis ben. Als ik bijkom zie ik meteen zijn rustgevende ogen. Als ik een aanval heb, terwijl ik in mijn rolstoel zit, gaat hij met zijn poten op mijn schoot staan zodat ik niet naar voren val.’
Yuno kan inmiddels zelfs onderscheiden of er een zware aanval aan zit te komen, of een dagelijkse. ‘Door mijn aanvallen kon ik nog nauwelijks de deur uit. Dankzij Yuno kan ik zelf naar buiten. Dat klinkt klein, maar is voor mij heel groot. Nu kan ik zelf boodschappen doen, met de trein mee. Ik durf weer dingen te plannen. Ik overweeg een opleiding te gaan doen of vrijwilligerswerk. En ik ga naar muziekles en tekenles, wat eerst onmogelijk was.’
Sabine heeft lang moeten vechten om een hulphond te krijgen, omdat ze in een AWBZ-instelling woont en de verzekeraar de hond daarom eerst niet wilde vergoeden. Maar juist dankzij Yuno kan ze met haar vriend in een Focuswoning gaan samenwonen.
Pas geleden lag ze een tijdje in het ziekenhuis. Yuno moest tijdelijk naar een gastgezin. ‘Toen de verpleging hoorde wat Yuno allemaal kan, hebben ze gezorgd dat hij ook in het ziekenhuis mocht blijven. Ik miste hem heel erg en Yuno was ook heel blij om weer bij mij te zijn’, vertelt Sabine.
Je zou bijna vergeten dat Yuno niet alleen verzorger, begeleider en bewaker is, maar vooral ook gewoon hond. ‘Gelukkig is hij dat wel degelijk’, lacht Sabine. ‘Ik vind het geweldig dat hij af en toe ook zijn buien heeft. Soms luistert hij niet en rent hij als een gek door het huis. En als ik bezoek heb en dan iets laat vallen, kijkt hij me soms aan met zo’n blik van: dat doe ik nu even niet. Je hebt nu toch iemand om dat voor je te doen?!’
Het was van beide kanten liefde op het eerste gezicht. Bij het eerste matchbezoek begon Yuno Sabine meteen te likken en zij voelde vlinders in haar buik. ‘Yuno is mijn tweede liefde’, omschrijft Sabine de betekenis van haar hond. De afhankelijkheid van haar hond voelt heel anders dan de afhankelijkheid van mensen in haar omgeving. ‘Mensen moet je om hulp vragen, Yuno vindt het leuk om me te helpen. Dieren zijn te vertrouwen, mensen niet altijd. Als er iets is met mij, is Yuno er altijd.’