‘Dingen komen niet zomaar op je pad. Ik heb veel rijke ervaringen en veel geluk gehad in mijn leven’, zegt Jean Pierre Wilken (55), lector Participatie Zorg en Ondersteuning aan de Hogeschool in Utrecht.
Zijn ouders zaten in de zorg. ‘Ze hadden een gezinsvervangend tehuis voor mensen met beperkingen in Bilthoven. Daar ben ik samen met mijn broer opgegroeid, in een gemeenschap met een grote diversiteit aan mensen met verschillende problemen en beperkingen. Het was voor mij normaal dat mensen anders waren. Mijn vader had moderne ideeën waarmee ik nu nog werk. Hij wilde mensen een veilige plek bieden en aanspreken op hun mogelijkheden. Wat kunnen mensen met een beperking bijdragen aan de gemeenschap? Wat voor kwaliteiten hebben zij te bieden die anderen niet kunnen bieden? Zijn visie was: iedereen telt mee.’ Zelf werkte Jean Pierre ook jarenlang in de langdurige zorg. ‘Ik heb het geluk gehad dat mijn oudste zoon Jonathan (26) een verstandelijke beperking heeft. Het heeft me veel gebracht. Ik heb de kans gehad om niet alleen vanuit het professionele perspectief, maar ook vanuit het perspectief van een familielid te leren kijken. Ik heb vaak gezien hoe het fout kan gaan in dat contact tussen hulpverleners en familie. Daar kan veel verbeterd worden.’ Hij ziet dat er nog vaak wordt gewerkt met het oude model van verzorging en beheersing in plaats van de ontwikkelingsgerichte supportbenadering, waar hij zelf een van de grondleggers van is. ‘Ik heb van dichtbij kunnen zien hoeveel ontwikkelingsmogelijkheden Jonathan had. Hoe hij van een kind met veel problemen is opgegroeid tot een heel mooie, volwassen kerel. En hij blijft zich ontwikkelen. Ik heb ook grote bewondering voor iedereen die werkt met mensen die een meervoudige beperking hebben. Daar moet je heel veel geduld voor hebben. Ik zou dat niet kunnen opbrengen.’
