Artikelen

Een kind opvoeden doe je meestal niet alleen. Vaak zijn vele belangrijke naasten in het netwerk rondom het kind actief. Van de grootouders tot de sportleraar en van de ouders van vriendjes tot vrienden van de ouders. Ze vangen een kind mentaal of fysiek op, vormen de mentor voor een jongere of leren ouder(s) sterker in hun schoenen staan. Die belangrijke naasten zijn enorm belangrijk en voelen vertrouwd voor de kinderen, maar een gerichte samenwerking met professionals is vaak nog even wennen. Gelukkig gaat dat steeds beter.

Met dit e-magazine wil de BGZJ voorbeelden delen, inspireren en nieuwe initiatieven belichten.

Sinds 2018 heeft zorgorganisatie Koraal een ontwikkelagenda Participatie. Bij De La Salle, het orthopedagogisch behandel- en expertisecentrum, participeren cliënten opvallend goed op alle leefgebieden. Silas is voorzitter van de cliëntenraad.

Slaan en stompen hoorden erbij, ook in instellingen blinden- en doveninternaten en lvb-instellingen. Dat blijkt uit twee deelonderzoeken naar geweld in de jeugdzorg. En slachtoffers werden vaak niet geloofd. De VGN reageert geschokt: ‘Mensen torsen dit een leven lang mee.’

‘School is leuk’, zegt Julian Manenschijn (14) met een glimlach. Ondanks autisme en een verstandelijke beperking loopt hij er zelf heen, net als zijn oudere broer. Wel is het lastig om na een schooldag alle prikkels van die dag los te laten en te ontspannen.

Ouderschap van mensen met een verstandelijke beperking kun je vanuit verschillend perspectief bekijken. Klinisch psycholoog Marja Hodes en ‘dochter van’ Jennie Prins gingen met elkaar in gesprek om een boek te maken voor kinderen van deze ouders. ‘Had ik maar zo’n boek gehad.’

In opdracht van de Vereniging Gehandicaptenzorg Nederland (VGN) heeft bureau Andersson Elffers Felix (AEF) een verkenning gedaan van het zorglandschap van van gezinshuizen voor jeugdigen met een beperking in Nederland. Het onderzoek laat zien dat het landschap van gezinshuizen voor jeugdigen met een beperking erg divers is en volop in ontwikkeling. 

Voor kerst had ik voor mijn kinderen van elf, dertien en vijftien jaar oud ieder een gedicht geschreven. We lazen ze ’s avonds en hoewel ze vinden dat vader een verkeerd gevoel voor humor heeft, vonden ze het een ‘liefdevolle roast’ - zoals een beetje plagen tegenwoordig heet. De volgende ochtend bleek dat ze er best trots op waren, toen ze hun gedichten lieten lezen aan hun opa en oma en andere familieleden. Dat gaf natuurlijk ook mij een goed gevoel: geluk.

Uit een lezing van hoogleraar Caren Sax uit San Diego, van een aantal jaar geleden, is één uitspraak mij goed bijgebleven. Zij vertelde bevlogen dat kinderen zelden zullen uitstijgen boven de verwachtingen die aan hen worden gesteld. En dat het daarom essentieel is dat we de juiste verwachtingen stellen. Zijn deze namelijk te laag, dan ontnemen we deze kinderen een kans op gewoon meedoen in het leven. Op bereiken wat ze willen en kunnen bereiken.