‘De helden van de zorg’, dat horen we nu overal. Maar ik zie dat niet direct zo. Met knikkende knieën stap ik in de auto naar het werk, omdat ik niet weet wat de dag gaat brengen. Ik kan echt wel tegen een stootje, maar wipwappen tussen twee onmogelijke keuzes is totaal het tegenovergestelde van het denken in mogelijkheden. Dit breekt mij, tot op de dag van vandaag, op.
Door: Luka Doppen
Leg het maar eens uit
De maatregelen hebben veel impact op de cliënten, omdat je het simpelweg niet uit kan leggen. Het is voor mijzelf al moeilijk te bevatten. “Je hebt vanaf morgen vakantie”, zeg ik tegen Marie. Want ja, hoe leg ik dit uit in haar belevingswereld? “Tot zes april hoef je niet te werken, je hebt vrije dagen.” Haar reactie: “Ik ben een bofkont.” “Ja, je bent inderdaad een bofkont.” Wat zeg je nou wel en niet, hoe hou je de rust bij de cliënt? Wat is dit moeilijk.
“Jas”, zegt Piet al wijzend naar de kapstok. “Nee, je jas hoeft niet aan”, zeg ik en pak een kop koffie voor hem zodat hij weet dat we koffie gaan drinken. Voor nu is het oké, maar hij kan zichzelf ook gaan slaan uit onbegrip. Zijn ritme is weg, want normaal zou hij toch gewoon naar het dagcentrum gaan? Daarbij zijn er ook cliënten die we het helemaal niet uit kunnen leggen.
Samen ritme vinden
Een aantal collega's van het dagcentrum komt de teams versterken en we moeten er samen het beste van maken. Samen vinden we een ritme en ook de cliënten pakken dit goed op, ondanks de enorme omschakeling. We zitten allemaal in een bubbel, totdat we het bericht kregen van een positieve corona-test bij een van de woningen. Heftig, dit zet weer alles op zijn kop.
Sommige collega’s die in de risicogroep vallen, besluiten te stoppen met werken in het team. Dit zorgt voor gaten in het rooster die we als team moeten opvangen. Iedereen zet een stap harder om onze onzichtbare vijand buiten de deur te houden.
Op scherp gezet
Er volgen meer vermoedelijke corona-besmettingen bij één van de woningen en we worden opnieuw op scherp gezet. Nieuwe maatregelen volgen. “We mogen geen bezoek meer ontvangen in verband met de kwetsbaarheid van de cliënten. Wanneer u uw kind wilt ophalen kan dit wel, het is alleen onduidelijk wanneer uw familielid bij ons terug kan komen”, zeg ik door de telefoon. Natuurlijk wil de familie niets liever dan hun kind of familielid beschermen en bij zich hebben, maar ze hebben niet altijd die mogelijkheid. Erg verdrietig, zowel voor de familie als cliënt. “Mama heeft haar auto kapot en kan niet komen”, vertelt een moeder een leugen om bestwil.
Gevoel van falen
“Kun je bijspringen? Een cliënt is ineens erg ziek”, vraagt mijn collega door de telefoon. Ik sprint naar de auto en ga op weg naar het werk. Nee toch? Zou het? Wat een zorgen en ergens ook een gevoel van falen, want voor je gevoel heb je alles op slot. Is het dan tóch binnengedrongen?
De huisarts was stellig: “Er wordt niet getest, want er is al een positieve test op het terrein.” We moeten er vanuit gaan dat het om corona gaat. De huisarts kan nu niet zoveel meer doen, maar kan wel een kuur voorschrijven als de familie dat wil. Ik vond het onbegrijpelijk: een kwetsbare cliënt met een vermoedelijke besmetting die niet wordt getest? Hoe communiceer je dit naar de familie?
Dilemma’s door quarantaine
Er is een boel onduidelijk en onzeker. Daarom zetten we alles op alles om die test wél te kunnen krijgen. Met hulp van ons regioteam lukt dit! Twee cliënten zijn getest, één cliënt is besmet en de ander gelukkig niet. We nemen direct nieuwe maatregelen en deze zijn heftig: uit voorzorg kiezen we ervoor om alle cliënten in quarantaine te plaatsen op hun appartement.
Direct worden we weer op de wipwap gezet, want in hoeverre beschadig je een cliënt hiermee? Verlies je hetgeen dat je in al die jaren hebt opgebouwd? Kies je voor de veiligheid van de kwetsbare doelgroep? En weegt dit daar tegenop? Ook moeten we stilstaan bij het inzetten van eventuele gedragsmedicatie, een forse maatregel. Hoe hou je een open deuren beleid met gesloten deuren?
Is bescherming wel op tijd?
We moeten gelijk beschermende middelen aan, maar zijn die wel op tijd? Elke keer wanneer je een appartement inloopt, moet je een schort, mondkapje, handschoenen en een bril op. Maar is er genoeg beschermend materiaal? De diensten zijn aangepast. Deze worden langer en de roosters zijn inmiddels bijna ongezond. Collega's van andere locaties worden ingevlogen en zo goed mogelijk ingewerkt om ons allemaal wat te ontlasten.
Twee dagen later: opnieuw een cliënt met koorts en diezelfde dag ook drie nieuwe ziekmeldingen vanuit collega's. Op het moment staat de teller op zes zieke collega's en je kunt wel nagaan wat dit doet met de werkdruk. Nu kunnen we niet anders dan per dag kijken wat er nodig is.
Blijf gezond!
Telkens krijg ik weer kippenvel als ik de ambulance het terrein op zie rijden en zie dat er zuurstof wordt gebracht. Ik wil hier geen paniek mee zaaien maar wees er bewust van dat dit ook jou kan overkomen. Daarom wil ik een ieder op het hart drukken: houd je aan de veiligheidsvoorschriften, was je handen, blijf binnen en vooral; blijf gezond!
Corona: eerst was je een ‘ver van mijn bed show’, maar nu ben je een nachtmerrie. Ik vind het mooi om te zien dat we samen een front vormen tegenover jou. En dat er door deze omstandigheden nieuwe initiatieven ontstaan. Zoals het klusteam waarin collega’s die in de risicogroep vallen iets kunnen betekenen. Het managementteam en het outbreakteam zijn ontzettend betrokken en staan direct voor je klaar, maar ook bij de woningen onderling is er een enorme betrokkenheid.
Dicht bij elkaar
Helden? Ik denk dat je in de zorg werkt met een roeping. En dat ons zorghart, de cliënten en de naaste collega's ons op de been houden. Nu we de anderhalve meter afstand moeten bewaren, besef ik dat we nog nooit zo dicht bij elkaar hebben gestaan. Wat ben ik trots op ons!
Informatie
Luka Doppen is persoonlijk begeleider bij Estinea. Ze werkt op een locatie waar meerdere woningen van Estinea bij elkaar gevestigd zijn. Op haar Instagram account deelt Luka meer ervaringen over werken in de gehandicaptenzorg.
