Anna Sophie is 14 jaar en woont niet meer thuis. Haar ontwikkelingsleeftijd is 18 maanden. Door haar grote zorgvraag is ze verhuisd naar Christophorus van Amerpoort. Ze woont nog geen jaar uit huis als de coronauitbraak het leven op zijn kop zet. Ze begrijpt het niet. Ze mag haar ouders niet zien. De dagbesteding is ineens dicht en zwemmen op zaterdagochtend kan ze vergeten. Over het uit huis gaan van zijn dochter en de impact van de coronacrisis schreef Marijn Krijger het boek Anna Sophie.
De overgang van thuis naar haar nieuwe woning bij Christophorus was niet makkelijk. Alles regelen terwijl de vraag nog steeds door mijn hoofd gaat of het wel het juiste besluit is om Anna Sophie uit huis te laten gaan. Ze heeft intensieve begeleiding en permanent toezicht nodig. Als ze iets niet wil, laat ze dat duidelijk blijken, aan de andere kant schaterlacht ze als ze plezier heeft. De indicatie, de inschrijving, de omzetting van PGB naar in natura, de planning en betaling van de begeleiders thuis, het inrichten van haar kamer, het juiste bed daar krijgen, een kind uit huis is niet zomaar geregeld. Waar is het gezin? Wie zijn toch die huisgenoten? Eén avond door de week gaan we op bezoek en op zaterdag komt ze thuis. Eerst gaat ze zwemmen met haar moeder om daarna met het hele gezin te lunchen. Langzaam went iedereen aan het idee dat Anna Sophie nu uit huis woont.
Corona doet deuren op slot
De uitbraak van het coronavirus bracht ons land in een intelligente lockdown waarin kinderen met een beperking niet meer mee leken te tellen. Door de maatregelen mochten we Anna Sophie niet meer bezoeken. Net als andere ouders van een kind met een verstandelijke beperking hadden we hier grote moeite mee. Besmettingsgevaar klein houden en zorgen dat het coronavirus niet de gehandicaptenzorg binnendringt is de belangrijke opgave. Dit vergt grote offers, want de band tussen ouders en kinderen die vanwege hun zorgvraag en hun verstandelijke beperking niet meer thuis kunnen wonen is ineens doorgesneden.
Ze gebaart papa en vraagt hiermee of ik haar kom bezoeken
Twee maanden lang kon Anna Sophie ons niet zien. mocht ze niet naar het kinderdagcentrum en moest ze wennen aan een nieuw dagelijks ritme. Het enige contact verloopt via videobellen. Na een minuut vindt ze dat dan weer genoeg. Ze gebaart papa en vraagt hiermee of ik haar kom bezoeken. Nee, is niet het juiste antwoord. Ze kijkt iets recht de camera in en gebaart nogmaals papa.
Zaterdagochtend herkent ze aan de geur van verse broodjes in de oven. Dat betekent ook dat ze die ochtend gaat zwemmen. Althans, dat was tot vorig jaar zo. Eerst ontbijten met haar huisgenoten. Vervolgens schoenen aan, jas pakken en wachten op het bankje in de hal. Alleen in de eerste twee maanden van de lockdown ziet ze ons niet. Ze gebaart papa, mama, huis en zwemmen. Maar het blijft stil. Dat het zwembad is gesloten weet ze niet. Dat we haar niet ophalen, begrijpt ze niet. Het zwembad is nu nog gesloten.
Gooien, dat kan ze
Als richting de zomer eindelijk versoepelingen mogelijk zijn, is er een belangrijke en tegelijkertijd onmogelijke regel: houd anderhalve meter afstand. In de praktijk niet uitvoerbaar. Kinderen zoals mijn dochter hebben verzorging en aandacht nodig. Dat kan niet op afstand. Bij het bezoek zijn maximaal twee bezoekers toegestaan en mag het alleen buiten plaatsvinden. Dat laatste is prima, met Anna Sophie in de wandelwagen wandelen we wel een stuk door het bos. Als een koningin laat zij zich door het bos rijden terwijl ze de wind met bomen ziet spelen. Ondertussen gooit ze dennenappels en takken het bos in. Gooien, dat kan ze. Haar speelgoed vliegt door de kamer, de aangegooide basketbal gooit ze met twee handen terug, kleinere ballen gooit ze als een vaardige softbalpitcher in een streep weg.
Met mijn boek wil ik graag meer aandacht krijgen voor kinderen met een verstandelijke beperking en inzicht in hoe het is om vader te zijn van zo’n bijzonder kind.
Over Marijn
Marijn Krijger heeft met Loes drie kinderen: Anna Sophie (2006), Olivier (2007) en Fréderique (2009). Anna Sophie heeft een ernstig meervoudige verstandelijke beperking. Ze is twaalf als ze verhuist naar een zorginstelling. Als ze daar bijna een jaar woont, breekt de coronacrisis uit. De dagbesteding gaat op slot, alle bezoek is ineens verboden. Marijn schreef het boek Anna Sophie over zijn leven als vader-van, over het uit huis gaan én de coronacrisis. Dit boek is te koop via https://www.zorgboeken.nl/shop/anna-sophie/ of via de boekhandel. ISBN 9789492261687
