Niet naar de dagbesteding, geen bezoek van familie, geen uitstapjes met de groep. De coronacrisis heeft een enorme impact op het leven van de cliënten en medewerkers van zorgorganisatie Dichterbij. Dienstverlenend coördinator Alet van Dommelen deelt haar ervaringen van de afgelopen weken.
Dichterbij verleent zorg en ondersteuning aan mensen met een verstandelijke beperking op honderden locaties in Limburg, Brabant en Gelderland. Alet van Dommelen (25) voert de regie over een cluster van vier woongroepen in Uden. Vanaf 16 maart speelt het leven van de achttien bewoners, mannen en vrouwen van 21 tot 80 jaar met een verstandelijke en soms ook lichamelijke beperking zich af binnen de muren van hun woning.
Achtbaan
Enkele dagen nadat de bewoners binnen moesten blijven, vertoonden vijf van hen coronasymptomen. Vanaf dat moment zaten ze in een achtbaan. Van Dommelen vertelt over Bert van 71. 'Ik had hem nog zeker tien jaar gegeven. Maar op woensdag wilde hij niet eten, op donderdag had hij flinke koorts en na een korte opleving op vrijdag ging hij in het weekend hard achteruit. Op maandag is hij gestorven. Het ging zó snel, ongelofelijk.'
De uitvaartverzorger haalde Bert direct op. 'En omdat hij de dagen ervoor in quarantaine had gezeten, hebben de meesten van ons hem niet meer gezien.' Normaal gesproken zou hij op zijn kamer zijn opgebaard en zouden ze uitgebreid de tijd nemen om afscheid te nemen, vertelt Van Dommelen. 'Mensen vergeten weleens dat wij een emotionele band met onze cliënten hebben. We weten alles van ze, kennen ze door en door. Dit doet echt pijn.'
Van slag
Twee dagen na Bert overlijdt ook Johan aan het coronavirus. Weer was er voor afscheid geen tijd, ze móesten door. Van Dommelen sliep die dagen kort en hield thuis steeds een oog op haar telefoon. Hoe zou het met de bewoners gaan? 'Ik droomde over alles wat er in die korte tijd gebeurd was.'
Zelf kreeg ze milde coronaklachten. In beschermende kleding werkte ze die dagen alleen met bewoners die besmet waren. 'Ik wilde niets liever, maar het was zwaarder dan ik dacht. Zo’n pak is ontzettend warm en met een mondkapje op verdwijnt je gezichtsuitdrukking. Voor sommige bewoners was dat heel beangstigend. Een van hen dacht dat hij in het ziekenhuis was beland en was helemaal van slag.'
Inmiddels is iedereen uit quarantaine. 'Dat geeft wat rust, maar mensen missen hun familie en hun dagbesteding. Een huisgenoot van Bert en Johan, die hen soms wat druk vond, mist het rumoer. En collega’s die na een paar weken ziek thuis weer aan het werk gaan, missen plots twee bewoners. Het is in- en intriest.'
Prachtig
Onlangs hebben het team en de bewoners in hun tuin twee herdenkingsdiensten gehouden voor Bert en Johan. 'We zaten in een grote kring, op anderhalve meter afstand van elkaar en hielden samen een lang touw vast, als symbool van verbinding. Om beurten staken we een kaars aan en wie wilde, vertelde daar iets bij. De bewoners wilden ook graag het Ave Maria horen. Het was prachtig en tegelijkertijd vreselijk moeilijk. Een arm om iemand heen slaan kon natuurlijk niet.'
Ondanks het grote verdriet heeft Alet deze weken ook mooie inzichten en ervaringen opgedaan. 'De daadkracht en saamhorigheid in ons team zijn hartverwarmend. Iedereen is er voor elkaar, voor onze bewoners en voor hun familie. Dat maakt me enorm trots.'
Informatie
Bekijk hier een video van het interview met Alet.
Meer bijzondere verhalen uit het hart van de zorg lees je op www.dichterbij.nl/odeaanjou.
In de serie Hoe gaat het nu bij... op onze eigen website lees je ook de verhalen over andere instellingen in de gehandicaptenzorg ten tijde van corona.