De Volkskrant liep drie dagen mee bij zorgorganisatie Thedingsweert, waar mensen wonen met wie andere organisaties zich geen raad wisten. Dankzij een arbeidsintensieve aanpak, die landelijk onder druk staat, kunnen bewoners weer een normaler leven leiden. VGN-directeur Theo van Uum vraagt in het artikel om aandacht voor problemen in deze zorgtak: 'De wachtlijsten blijven groeien.'
Door intensieve zorg, begeleiding en aandacht kunnen deze mensen het leven weer oppakken
De Volkskrant schrijft over de locatie Thedingsweert (’s Heeren Loo), waar mensen wonen die een verstandelijke beperking hebben en ernstige gedragsproblemen. 'Op hun vorige adressen wist de begeleiding zich geen raad meer met hen, sommigen zaten min of meer opgesloten. Een woonde jaren op een crisisplaats, een ander verwondde zichzelf en wilde dood.' Bij Thedingsweert krijgen ze zoveel zorg, begeleiding en aandacht dat het leven weer kan worden opgepakt.
Theo van Uum vraagt aandacht voor problemen in deze zorg
In het artikel wordt de oproep gedeeld van VGN-directeur Van Uum. Hij vroeg het kabinet om 80 miljoen euro extra om de wachtlijstproblematiek aan te pakken. Volkskrant: 'Instellingen krijgen al jaren te weinig per patiënt, stelt Van Uum. Intensieve zorg voor mensen zoals in Thedingsweert kost tussen de 36- en 108 duizend euro per jaar, voor bewoners die het intensiefst moeten worden begeleid kunnen de kosten oplopen tot 198 duizend euro per jaar. ‘Er zijn zorginstellingen die tienduizenden euro’s per bewoner per jaar tekortkomen’, aldus Van Uum.'
Een inkijkje in de complexe gehandicaptenzorg
Het Volkskrant-artikel geeft een zeldzaam inkijkje in de complexe gehandicaptenzorg. Je leest in het stuk dat hier veel van de begeleiders wordt gevraagd. Ze moeten aan kleine signalen (oogcontact vermijden, schouders optrekken, een minieme verandering in intonatie) zien wat een bewoner bedoelt. En uiteindelijk levert dit veel op. Bewoner Jacqueline was op haar vorige adres bijvoorbeeld om de vier weken manisch. Dat is op Thedingsweert teruggebracht tot vier keer per jaar. Ook bewoner Joeri wordt omschreven als succesverhaal: 'Op zijn vorige adres kwam hij amper zijn kamer uit en werd driemaal daags een maaltijd naar binnen geschoven. Hij spuugde en gooide met water. Elke dag was er strijd. Door intensieve begeleiding, in het begin een op een, door hem mee naar buiten te nemen en telkens een stap verder te gaan, kan hij nu zelfstandig een boodschap doen buiten het terrein.'
Begeleiders hebben het zwaar, maar voelen veel voldoening
Mede vanwege personeelstekorten hebben de begeleiders het zwaar, beschrijft De Volkskrant. Zo werd - daags voordat de krant kwam meelopen - een psychotische bewoonster pas na elf uur opgehaald. De reden dat dit zo lang duurde was 'een opeenstapeling van rampspoed, veroorzaakt door personeelstekort in de hele zorg'. Toch ervaren de begeleiders ook veel voldoening en trots:
- Rodney van Valburg: ‘Ik heb ook op kantoor gewerkt, maar dit geeft veel meer voldoening. Het voelt niet eens altijd als werk. Je bent bij de mensen thuis en je helpt ze.’
- Bas Verkerk: ‘Ik ben weleens met een bewoner bij zijn oma op bezoek geweest. Ze hadden elkaar jaren niet gezien. Ze vielen in elkaars armen, de tranen liepen over hun wangen. Ik voelde me Robert ten Brink in All You Need Is Love.’
