De Jostiband, wie kent ze niet? Elke week repeteren ze in het Zuid-Hollandse Zwammerdam waarbij plezier maken voorop staat. Wij woonden zo’n vrolijke repetitie bij en ervaarden hoe de Jostiband in het echt is.
Live uitzending op het tv-kanaal
‘We zijn live’, roept Lyan Verburg, ‘nu niet meer meezingen!’ Ze kijkt even naar de regiekamer waar Jeffrey de uitzending op het tv-kanaal van Ipse De Bruggen verzorgt. ‘Fijn dat jullie er allemaal zijn, ja die taxi’s – wat een gedoe hè? We beginnen zo met Abba Vader voor de mensen die ziek zijn of iemand hebben verloren.’ En ze noemt een paar namen.
Samen muziek maken en plezier hebben is waar het om gaat
Lyan Verburg is de energieke muzikaal en zakelijk leider van de Jostiband, die vanavond repeteert. ‘We treden natuurlijk vaak op’, zegt ze, ‘maar die repetities zijn het belangrijkst. Dit is waar het echt om gaat: samen muziek maken en plezier hebben.’ In de zaal in Zwammerdam zitten 55 orkestleden, vanwege corona nog maar de helft, verdeeld over vier ‘wijken’: de keyboards en andere melodie-instrumenten, de xylofoons, het klein slagwerk, en de meebelevers. Die hoeven niet te leren een instrument te bespelen, maar hebben wel een koffertje met sambaballen en andere percussie-instrumenten. En dan zijn er nog de accordeons en het grotere slagwerk, die voor- of achterin staan.
Tussen de nummers door worden complimentjes uitgedeeld
De pianist, een professional, telt af en de repetitie is begonnen. Lyan dirigeert niet, maar loopt rond om mensen te helpen. Een begeleidster houdt kaarten omhoog met de namen en kleuren van noten die de bespelers van de xylofoons mogen aanslaan. Tussen de nummers door deelt Lyan complimentjes uit en stelt vragen: ‘Hoe was het weekend met je vriendje? O nee, daar moeten we het nu niet over hebben.’ Er gaat een kaart rond voor Politieman Pim, een gepensioneerde vrijwilliger die corona heeft, en er wordt stilgestaan bij de situatie in Kyiv waar het orkest geweest is en vrienden heeft gemaakt.
Binnenkort komt Trijntje Oosterhuis repeteren
Na het serieuze begin volgen vrolijke liedjes, zoals Twee emmertjes water halen, maar ook muzikale hoogstandjes zoals Hallelujah en Viva la vida. Via de app komt een verzoekje binnen voor een lied van Frans Bauer. Vooruit dan maar. Maar dan moet er serieus worden gewerkt, want binnenkort komt Trijntje Oosterhuis repeteren voor een concert. Er staat dan een nieuw nummer op het programma: Laat me van Ramses Shaffy. ‘We klinken nog een beetje als een dieseltrein die te lang heeft stil gestaan’, vindt Lyan, ‘we doen het nog een keer, maar dan zonder intro.’
De eerste noten van Oh, oh Den Haag worden ingezet
Het leukst is natuurlijk het gekeet tussendoor. ‘Nee geen Sinterklaasliedjes nu’, roept Lyan, maar het is al te laat. Ivan, de pianist, zegt op een gegeven moment dat hij niks meer over Feijenoord wil horen en pardoes klinkt Hand in hand kameraden. Yvan pakt zijn tas en doet alsof hij wil vertrekken. ‘En voor welke voetbalclub is die meneer?’, roept iemand. ‘ADO’, antwoord ik maar. ‘Wat is hun clublied?’, vraagt Lyan. Ik doe een gooi, waarop een accordeonist op de eerste rij me vrolijk en indringend aankijkt en de eerste noten van Oh oh Den Haag inzet. Toch maar meezingen.
Dit artikel komt uit de mei-editie van Markant, het tijdschrift van de VGN.
