Wim de Roos (34) is altijd bezig. ‘Ik hou ervan om aan te pakken’, zegt hij. ‘Voordat ik deze baan kreeg op de veerpont van Driel, heb ik een jaar thuis gezeten. Toen heb ik mijn hele huis gerenoveerd. Ik ben hier om werkervaring op te doen. Bij het veer kun je maximaal een half jaar werken. Over twee weken is het afgelopen.'
‘Bij mij is het zo dat ik verbaal nogal sterk ben’, zegt Wim. ‘Ik heb de neiging mezelf te overschatten, geef werkgevers de indruk dat ik alles aankan. Ik ga overal tegelijk aan beginnen. En als het niet op tijd af komt, dan ga ik het afraffelen. Het begrip en de uitvoering van een taak zijn moeilijk voor mij. In het gewone bedrijfsleven wordt daar geen rekening mee gehouden. Hier wordt een opdracht tegelijk uitgelegd. Er is meer tijd om een klus uit te voeren. Samen met Jacqueline, mijn begeleidster, loop ik wekelijks de taken stuk voor stuk door en maak ik een plan hoe ik het ga aanpakken. Het gaat steeds beter. Ik durf nu ook zelf te zeggen: sorry ik ga het niet redden.’
Zo komen er steeds meer klussen bij. Zoals de machinekamer schilderen. ‘We vervoeren zo’n 120 man per dag. Op een vlotte zondag met mooi weer, kan dat oplopen tot achthonderd of negenhonderd man. Ik moet aanleggen en loskoppelen. Kaarten verkopen, het dek schrobben. Het leukste vind ik het contact met de mensen. De meesten ken ik persoonlijk. Er komt hier elke dag een vrouwtje met een scooter. Ze heet Karin en durft niet van de pont af. Ik pest haar altijd een beetje door net ietsje langer te wachten voordat ik het touw straktrek en het pontje dichter bij de kant komt te liggen. Ik hou van water en frisse lucht. Het liefst zou ik een baan hebben in de groenvoorziening, lekker buiten.’
