Voor kerst had ik voor mijn kinderen van elf, dertien en vijftien jaar oud ieder een gedicht geschreven. We lazen ze ’s avonds en hoewel ze vinden dat vader een verkeerd gevoel voor humor heeft, vonden ze het een ‘liefdevolle roast’ - zoals een beetje plagen tegenwoordig heet. De volgende ochtend bleek dat ze er best trots op waren, toen ze hun gedichten lieten lezen aan hun opa en oma en andere familieleden. Dat gaf natuurlijk ook mij een goed gevoel: geluk.
Hoe belangrijk is dat? In een kort bericht in deze Markant lezen we hoe de levensverwachting van mensen met syndroom van Down stijgt, nu ze niet meer in instituten leven maar meedoen in hun eigen fysieke en sociale omgeving.
Ook uit het sectorbeeld ‘sectorbeeld’ dat onderzoekers hebben samenstelden op basis van kwaliteitsrapporten, blijkt dat mensen met een beperking hun sociale relaties heel belangrijk vinden, evenals de betrokkenheid van hun naasten bij het zorgproces. En het omslagverhaal gaat over ervaringsdeskundigen. Nu we weten hoeveel we van ze kunnen leren, krijgen ze ook meer de kans om te groeien in een nieuwe gewaardeerde rol.
Geluk beleef je in je eigen sociale omgeving, waar je wordt gewaardeerd. En ik ben ervan overtuigd dat het klopt: gelukkige mensen zijn gezonder en leven langer. Zou het niet een mooie opgave zijn voor de gehandicaptenzorg: mensen helpen gelukkig te zijn? Eén van de organisaties die lid zijn van de VGN, ORO, heeft al als motto: Groeien van geluk.
Tja, misschien is het een hachelijke onderneming: iemand anders gelukkig maken, dat loopt niet altijd goed af. Als sector zijn we geen geluksmachientje en we willen dat mensen zelf de regie houden over hun leven. Het kan dus mislukken, maar hoe erg is dat? In een interview vertelt deskundige Paul Iske dat je je voor een briljante mislukking niet hoeft te schamen. Eén van de voorwaarden: dat je er voluit voor gaat!
FRANK BLUIMINCK DIRECTEUR VGN
FBLUIMINCK@VGN.NL
TWITTER @FRANKBLUIMINCK
