‘Als ik in de spiegel kijk zie ik witte tanden. En een vette huid. Ik maak mezelf eigenlijk nooit op, maar ik hou van gezichtsmaskertjes en ik vind het leuk om mensen te verwennen.’
Joyce Scholten (37) heeft pas geleden een prijs gewonnen met een ideeënwedstrijd. Ze had bedacht om beautymiddagen te organiseren. ‘Maar daar wil ik verder nog niks over zeggen.’ Ze woont al zeventien jaar in een woning van Reinaerde de Zwaluw in Houten, samen met Chantal en twee vaste begeleidsters. Er is 24-uursbegeleiding. ‘Als ik 's nachts niet kan slapen, mag ik bellen. Laatst lag ik in bed en was ik mijn medicijnen vergeten in te nemen. Toen heb ik gebeld.’ Joyce heeft een verstandelijke beperking. ‘Ik heb lichte epilepsie, als ik moe ben draai ik met mijn ogen. Ik ben meestal vrolijk en aardig en creatief. En ik ben heel handig in breien, punniken en haken. Ik kan in tien minuten een punniksleutelhanger maken in drie kleuren.’ Op haar werk in het cultuurhuis van Reinaerde maakt ze op de naaimachine cadeauzakjes van stof. ‘En ik schilder bloemetjes op vogelhuisjes en op potjes. Ik maak graag dingen voor iemand. Wil je een sjaal hebben? Ik word er blij van als ik een bestelling krijg.’ Joyce wil liever niet over vroeger praten. ‘Anders ga ik straks verdrietig worden. Mijn vader en moeder zijn allebei dood. Ik heb nieuwe ouders, daar ben ik heel trots op. Die wonen hier vlakbij. Ik ben zoals ik ben. Ik ben gelukkig. Als de omstandigheden niet zo goed zijn, ben ik nog gelukkig. Wat ging je ook alweer doen met die foto? Oke, maar je moet er wel bij schrijven dat ik een sleutelhanger voor je gemaakt heb hoor.’
