Soms stel ik me voor hoe het zou zijn als ik een ondersteuningsplan zou hebben. Wat zou er allemaal in staan? Wat zou ik er zelf in willen hebben, en wat liever niet? Welke informatie uit mijn leven is nodig om te weten, om het leven te leiden dat ik nu leid? En wie zou dat bepalen? Direct schieten er allerlei dingen door mijn hoofd die ik er liever niet in heb. Dingen die me verdriet hebben gedaan. En wat er wel in zou mogen. Bijvoorbeeld dat ik graag sport maar eigenlijk helemaal niet sportief ben aangelegd. Maar wat is nu écht nodig om mij nu en in de nabije toekomst goed te kunnen ondersteunen?
De meeste ondersteuningsplannen staan vol met informatie. Uit onderzoek waarbij we ondersteuningsplannen van verschillende organisaties bekeken, bleek dat een ondersteuningsplan gemiddeld zo’n zeventien pagina’s beslaat. Dat is best veel, voor een plan. Het gemiddelde werd danig omlaag gehaald door één organisatie die plannen had van ongeveer drie pagina’s, en enorm omhoog gehaald door een organisatie die plannen had met een omvang van zeventig pagina’s. En nog opvallender was dat in een aantal plannen, geen doelen stonden. Zeventien pagina’s vol met informatie over iemand, zonder dat dat leidt tot doelen, of prioritering in de ondersteuning. Soms staat er informatie in over een bepaald onderwerp, omdat ergens is bedacht dat het voor alle mensen met een beperking van belang is. Dus ook voor jou. Vinden ‘hullie’.
Ik begrijp dus wel dat medewerkers bureaucratie ervaren (elke keer toch weer gemiddeld zeventien pagina’s updaten) en dat cliënten het idee hebben dat het vooral iets professioneels is, zonder dat het direct van waarde is in hun eigen leven. Eigenlijk zou een ondersteuningsplan alleen die informatie moeten bevatten die nodig is om nu en morgen de juiste ondersteuning te kunnen bieden. En alle andere informatie, die soms, zelden of eigenlijk nooit, eens van belang is, zou ergens anders bewaard moeten worden. Omdat simpelweg informatie opslaan in een document, nog niet maakt dat het kennis is die van waarde is.
