In Markant zegt Rob van Pagée van de Eigen Kracht Centrale dat zorgverleners denken dat mensen met een verstandelijke beperking niks kunnen zonder ondersteuning. Zijn inspirator, Mike Doolan, verwijt zorgverleners dat ze geneigd zijn zichzelf tot ‘motor van oplossingen’ te maken. Hij vindt zelfs dat ‘burgers’ het recht hebben beschermd te worden tegen hun interventies. Vrolijk word je niet van zulke negatieve geluiden, maar helaas worden ze in Katern bevestigd door Karen Mogendorff, die antropologisch onderzoek deed onder jongeren met een motorische beperking. De beschermende houding van ondersteuners maakt cliënten kwetsbaar en onzeker, schrijft zij. Hun deelname aan sociale activiteiten wordt erdoor belemmerd. Tijdens reportages heb ik vaak situaties meegemaakt waarin deze opvattingen en conclusies worden ontkracht. Cliënten worden wel degelijk gestimuleerd zich zelf aan te kleden, te eten, te werken en keuzes te maken. Hun begeleiders hebben het over stimuleren, autonomie en eigen regie. Maar ik weet niet of dat ook gebeurt op plekken waar men mij niet enthousiast uitnodigt om eens langs te komen. Dat zorgverleners als het kan de handen op de rug moeten houden, is algemeen bekend, toch?
