Nederland is koploper op het gebied van vrijwilligerswerk. We zijn coach of scheidsrechter bij de sportverenigingen van onze kinderen, organiseren koffieochtenden voor eenzame kerkgenoten, of leren allochtone buurvrouwen fietsen.
Het is een kleine moeite om iets voor anderen te doen, als dat mensen uit je directe omgeving zijn, je je betrokken voelt bij hen en je zelf kunt bepalen wanneer en hoe vaak je hulp biedt.
Maar dat is in de nabije toekomst niet genoeg. Door de grote veranderingen in de langdurige zorg moeten we naar een samenleving waarin we uitgaan van ieders eigen kracht. En als dat niet genoeg is, moeten we in onze sociale netwerken meer doen voor elkaar. Maar is het wel reëel om te verwachten dat de sociale netwerken de wegbezuinigde zorg gaan overnemen? Zijn die sociale netwerken er eigenlijk wel, ook voor kwetsbare mensen met een beperking? En hoe kunnen gehandicaptenzorgorganisaties inspelen op de grotere rol van vrijwilligers in het leven van hun cliënten?
In dit themanummer over de Zorgzame samenleving proberen we antwoord te geven op deze vragen. Met veel achtergrondinformatie, met voorbeelden uit de praktijk van de gehandicaptenzorg en met verschillende opinies die hopelijk tot vruchtbare discussies leiden.
