Achtergrond

Zenboeddhiste en schrijver Marloes Lasker over haar ziekte van Usher

26 augustus 2013

Zenboeddhiste en schrijver Marloes Lasker (1976) heeft een tweede boek gemaakt over haar doofheid en toenemende slechtziendheid: Ik ken je niet, mijn gelijke. In het boek vertelt ze hoe ze omgaat met haar beide beperkingen en hoe zenboeddhisme haar op het goede spoor heeft gezet. Op dezelfde dag is een documentaire over Marloes Lasker te zien bij de Boeddhistische Omroep om 14 uur, Nederland 2.

Op haar zestiende werd de diagnose gesteld: ziekte van Usher. Marloes Lasker was toen al zeer slechthorend, maar kon nog goed zien. Rond haar 23ste werd haar zicht zo slecht dat ze werd afgekeurd. ‘Daar sta je dan, aan het begin van je leven. Veel plezier, maak er maar wat van! Je wordt toch grootgebracht  met de bedoeling om te gaan werken. Het heeft een tijd gekost om dat arbeidsongeschiktheidsstempel los te laten’, vertelt ze in een interview met de Boeddhistische Omroep.

Verwerking
Mediteren heeft haar geholpen bij de verwerking van het verlies van twee zintuigen. Ze ontdekte dat het aangaan van het lijden haar verder brengt. ‘Het kussen (waarop ik zit) is wat dat betreft meedogenloos. Ik ga zitten en het verdriet komt vanzelf.’ Aanvankelijk schreef ze zich in bij een meditatiecursus om iets te doen te hebben in de tijd dat andere mensen werken. Al bij de eerste meditatie had ze het gevoel dat haar ‘hele verleden, heden en toekomst erin samenkwamen’.
Schrijven is voor Marloes Lasker een manier om woorden te vinden voor haar zoektocht en haar verdriet. Haar taal is raak, rauw en poëtisch. Ze houdt het blog TussenpoZEN.com bij, en heeft inmiddels twee boeken geschreven. Het enige waarover ze niet schrijft, is haar zeven maanden durende revalidatietraject bij Het Loo Erf in Apeldoorn. Dat is te persoonlijk.

Voorbij horen en zien, zondag 15 september 14.00 uur, Nederland 2.