Voor mij was een weekje Valencia een hernieuwde kennismaking met de Spaanse zon, tapasmaaltijden en sinaasappelbomen. Twee jaar na mijn hartstilstand in Madrid vloog ik met mijn vrouw en een bevriend stel naar het Iberisch schiereiland. Hoewel ik niet tegen de reis opzag (destijds gingen we per auto) had ik wel enigszins gemengde gevoelens. Het is niet niks het land te bezoeken waar mijn leven een totale ommezwaai heeft gekregen. In mij koffer gingen dit keer het pasje van mijn ICD (een geïmplanteerd apparaatje dat ingrijpt bij hartritmestoornissen), mijn medicijnkaart, en Spaanstalige brieven voor eventuele calamiteiten mee.
Het appartement was ruim en comfortabel. Een lift was aanwezig, het was ruim en had een fijne douche. Mijn mobiliteit is minder groot dan voorheen en dan zijn dit fijne bijkomstigheden. Een toeristische dubbeldekker is een prettige manier om het bruisende stadsleven in te ademen, maar het harde verkeersgeluid en de niet optimaal functionerende oordopjes hielpen helaas niet om daar optimaal van te genieten. In een van de restaurants waar we aten, kregen we te maken met een combinatie van heftig Spaans voetbalcommentaar en druk kletsende Spanjaarden om ons heen. Van ontspannen eten is dan helaas geen sprake meer.
Maar er was ook veel te genieten. Bijvoorbeeld van een licht glooiende parkroute dwars door de stad op een tandem, die uitmondde met uitzicht op fraaie waterpartijen en terrasjes. Of een keramiekmuseum waar opvallend veel kunstenaars met Nederlandse namen in exposeerden. En natuurlijk het zandstrand en de groente- fruitmarkt.
Opvallend was het feit dat ik tijdens mijn vakantie in Valencia niet of nauwelijks last had van schokjes, zogeheten myoclonieën. Dat zijn willekeurige, snelle spierschokken met kortdurend bewegingseffect, waar ik sinds mijn hartstilstand te maken heb. Deze komen uit het niets tevoorschijn en kunnen lang aanhouden waardoor zij mijn dag behoorlijk in de war kunnen schoppen.
Al met al heb genoten van dit verblijf in Spanje, al zal ik in vervolg in het buitenland meer rust in acht nemen en nog betere keuzes maken. Hoe deel ik een dag in? En hoe zorg ik er goed voor dat ik ook mijn noodzakelijke rust pak?
Journalist Frans Regtien schrijft in deze rubriek over zijn dagelijks leven en zijn revalidatie na zijn hartstilstand in 2016.