Blog: "Niet instroom maar behoud is de uitdaging"

Regelmatig hoor ik N=1 verhalen over personen die pas laat of per toeval ontdekken dat je in de gehandicaptenzorg een prachtige loopbaan kunt opbouwen, zelfs bij ons in de wandelgangen. Vaak volgt daaruit de conclusie: we zijn als branche niet zichtbaar op de arbeidsmarkt, daar moeten we ‘wat’ mee.

Maar laten we eerlijk zijn: dat beeld is niet volledig.

De cijfers vertellen iets anders

De afgelopen vijf jaar zien we een stabiele instroom van zo’n 𝟭𝟴.𝟬𝟬𝟬 𝗻𝗶𝗲𝘂𝘄𝗲 𝗺𝗲𝗱𝗲𝘄𝗲𝗿𝗸𝗲𝗿𝘀 per jaar. Werkzoekenden weten ons dus heel goed te vinden.

Waar ik mensen veel minder over hoor, is de uitstroom. Dat cijfer heeft zich in de afgelopen vijf jaar nagenoeg net zo hoog ontwikkeld als het aantal medewerkers dat instroomt. Daar wringt de schoen.

Focus op de achterdeur

Voor mij is dat reden genoeg om minder aandacht te vestigen op de voordeur en juist meer op de achterdeur. Want het echte vraagstuk is niet of mensen ons vinden, maar of ze bij ons willen blijven. Dat begint bij aantrekkelijk werkgeverschap:

• Als iemand toe is aan een nieuwe uitdaging, kunnen wij dit dan intern bieden?
• Als iemand meer wil verdienen, kunnen we dan ontwikkelingskansen of meer uren faciliteren?
• Als iemand ontevreden is over kwaliteit van zorg, kunnen we dan zeggenschap organiseren?

Doen we dat niet? Dan vertrekken medewerkers. Dan verlies je kennis, continuïteit en een vast gezicht voor cliënten en dat kost je als organisatie ongeveer €𝟯𝟬.𝟬𝟬𝟬 𝗽𝗲𝗿 𝘃𝗲𝗿𝘁𝗿𝗲𝗸𝗸𝗲𝗻𝗱𝗲 𝗺𝗲𝗱𝗲𝘄𝗲𝗿𝗸𝗲𝗿.

Toekomstbestendig = behouden

Instroom blijft belangrijk en ik heb echt wel aandacht voor regio’s waar de werkdruk enorm hoog is door oplopende tekorten, vooral bij de complexe doelgroepen. Maar als we echt toekomstbestendig willen zijn, moeten we onze energie ook steken in het behouden van het menselijk kapitaal dat we al hebben.