In de serie 'Hoe gaat het nu bij' laten we instellingen aan het woord over het aantal besmettingen met corona onder cliënten en medewerkers, en wat dit voor de organisatie betekent. In deze aflevering: Ipse de Bruggen in de regio Zuid Holland met 5700 cliënten en 5600 medewerkers.
‘Toen wij hoorden hoe het virus in Brabant huishield, maakten we ons wel zorgen. We verzorgen relatief veel mensen met een ernstig meervoudige beperking, en ik zag mijn geest al zweven.’ Jan van Hoek is bestuurder bij Ipse de Bruggen. Uiteindelijk is het aantal besmettingen en het verloop van de infecties binnen zijn organisatie hem tot nu toe meegevallen. ‘Van de tweeëntwintig positief geteste cliënten zijn er achttien weer virusvrij verklaard. Ook het aantal ziekenhuisopnames is beperkt gebleven; de meeste cliënten zijn op hun eigen locatie verzorgd.’
Over de heg
Jan is van huis uit verpleegkundige. Hij vertelt: ‘Uit veiligheidsoverwegingen werken zoveel mogelijk mensen thuis. Maar in het begin was mijn reflex juist: meehelpen op de werkvloer. Thuis zijn druiste tegen mijn gevoel in. Ik heb moeten zoeken naar een manier om veilig nabij te zijn.’ Hij probeert elke week een keer te gaan werken op een van de kantoren, en gaat soms langs bij een quarantainelocatie. Jan: ‘Ik spreek de leidinggevende buiten over de heg, ieder aan een kant en op veilige anderhalve meter afstand.’
Cohesie
Hij bespeurt binnen zijn organisatie een gevoel van cohesie. ‘Als je ziet hoe iedereen klaarstaat voor elkaar. De creativiteit en de talenten die worden ingezet voor afleiding en vermaak van cliënten; er stroomt verbondenheid en waardering door alle lagen van de organisatie. Dat maakt deze tijd heel bijzonder.’ De Jostiband – een band van Ipse de Bruggen – mag niet meer repeteren. Jan: ‘Wel is nu de Josti-ondersteuningsband opgericht. Zij gaan bij locaties en woonhuizen langs om buiten op het terras of grasveld muziek te maken.’
Uitzondering
Sommige cliënten bloeien op nu ze voor dagbesteding de deur niet meer uithoeven. Anderen worden onrustig van het thuiszitten. Jan: ‘Op die groepen loopt de spanning soms op. Een deel van hen heeft er ook moeite mee dat ze geen bezoek mogen ontvangen. Waar dat zorginhoudelijk tot problemen kan leiden, maken medewerkers soms een uitzondering.’ Verdriet is er ook om twee cliënten die zijn overleden. Jan: ‘Zij waren weliswaar op hoge leeftijd en al zeer kwetsbaar. Hun overlijden krijgt nu toch een andere lading nu corona de doodsoorzaak is.’
Door alle lagen heen
‘Natuurlijk hadden we crisisprotocollen’, zegt Jan. ‘Maar zo groot als dit kon niemand voorspellen. Al je zintuigen staan open. Je staat de hele dag in contact met elkaar. Ik krijg daar ook veel energie van.’ Al de eerste week stuurde Ipse de Bruggen een doosje tulpen naar alle medewerkers thuis om ze te bedanken voor hun inzet en om ze een hart onder de riem te steken. Jan: ‘Mijn collega en ik hebben nooit eerder zoveel positieve reacties gekregen. Dit zeg ik niet voor persoonlijke erkenning, maar om aan te geven hoe dicht iedereen bij elkaar staat onder deze omstandigheden. De verbondenheid en de cohesie is bij ons goed voelbaar. Door alle lagen heen.’
Hoe gaat het nu bij...
In de serie Hoe gaat het nu bij... leest u ook de verhalen over andere instellingen in de gehandicaptenzorg ten tijde van corona.
