In Zorgvisie van 7 april blogt Bas van den Dungen, bestuurder van Koninklijke Kentalis, over het kabinetsvoorstel om werkgevers te verplichten 5 procent van hun personeelbestand te laten bestaan uit mensen met een arbeidshandicap.
Eigenwaarde door gewoon te mogen doen
"'Dagelijks zie ik in mijn organisatie hoeveel eigenwaarde die verstandelijk beperkte dove jongeman krijgt door iedere dag de gangen door te gaan om onze papierbakken te legen. Ik zie hoeveel eigenwaarde die dove, autistische jonge vrouw krijgt als zij haar schilderijen in onze kantoren ziet hangen en zij regelmatig een expositie mag houden. Ook zie ik hoeveel eigenwaarde die dove jongeman heeft die net met een diploma van school is gegaan en een leerwerktraject bij een schildersbedrijf aangeboden heeft gekregen.
Er is veel ophef ontstaan over het kabinetsvoorstel om werkgevers te verplichten 5 procent van hun personeelbestand te laten bestaan uit mensen met een arbeidshandicap. Werkgevers willen een dergelijk quotum niet; zij zien duizend-en-een ‘beren op de weg’ met betrekking tot dit voorstel. Want hoe baken je af wie er onder de regeling valt? Gaat het om voltijds- of deeltijdbanen? Mag je ook de mensen die je nu al in dienst hebt meetellen? De privacyregeling staat niet toe dat je mensen met een beperking telt, dus hoe kan ik checken of ik eraan voldoe? Als ik maar twee mensen in dienst heb, moet ik dan 0,1 mens met een arbeidshandicap in dienst nemen? En economisch gaat het al slecht met Nederland dus er is helemaal geen werk. Enzovoorts, enzovoorts.
Idee onderschrijven
Overigens is de eerste reactie van werkgevers altijd dat ze het achterliggende idee onderschrijven: ‘Natuurlijk moeten ook mensen met een arbeidshandicap kunnen meedoen in de samenleving’. ‘We willen ons als werkgevers zeer inspannen om zo veel mogelijk mensen aan werk te helpen.’ En: ‘We willen als werkgevers best afspraken maken dat er een inspanningsverplichting komt om zo veel mogelijk mensen met een beperking aan werk te helpen.’
Al deze argumenten hebben één ding gemeen: ze zijn economisch van aard. Als je met een enge economische/financiële bril naar het 5-procentsvoorstel kijkt, kun je inderdaad begrip hebben voor al die bezwaren. Maar misschien kun je het voorstel ook anders bekijken. Door een maatschappelijke bril".
Lees het blog verder in Zorgvisie
