Hoe inclusief is Nederland? Dat onderzoeken we in de rubriek ‘Gewoon inclusief’ van Markant. We gaan daarvoor naar plekken in ons land die niet speciaal zijn ingericht voor mensen met een beperking. We kijken of deze plekken toch geschikt zijn voor deze doelgroep. Deze keer reisden we af naar het bedrijf Avabel in Duiven waar ze materialen leveren en produceren voor de beglazingsmarkt.
Glaslatten, celband en kitmaterialen bezorgen
Twan Onstein heeft het naar zijn zin bij Avabel. Iedere ochtend komt hij hier voor achten op zijn scooter vanuit Velp, waar hij zelfstandig woont met begeleiding van Siza. Om zo snel mogelijk samen met een collega met de bus op pad te gaan om glaslatten, celband en kitmaterialen te bezorgen. Die collega kan goed rijden, maar minder goed tillen. Zelf heeft hij geen rijbewijs, maar kan hij wel sjouwen. Eigenlijk is hij sjouwfeur, grapt hij welgemoed.
Hij is net terug en leidt me rond door de loodsen en gebouwen van het bedrijf, waar collega’s me uitleggen hoe de glaslatten worden geschilderd, hoe ze op maat worden gemaakt voor individuele opdrachtgevers en waar de inkepingen moeten komen. Alles wordt hier van tevoren uitgedokterd.
‘Hier word ik serieus genomen’
Twan werkt hier al acht of negen jaar en doet dit veel liever dan werken op een dagbesteding, waar iedereen een beperking heeft. Op de vraag waarom, antwoord hij: ‘Hier kan ik zelfstandiger werken en word ik serieus genomen. Er wordt rekening met me gehouden, maar Richard zegt wel altijd tegen me: het moet van twee kanten komen.’
Afstand tot de arbeidsmarkt
Richard is Richard Duppen, de directeur. Hij nam de dagelijkse leiding in 2012 over van zijn vader en zijn oom. Voor die tijd werkte hij als gezinsvoogd en manager bij William Schrikker, de organisatie voor jeugdbescherming en jeugdreclassering. Zijn voorwaarde bij de overname, was dat hij mensen in dienst kon nemen die door gebrek aan perspectief in de problemen zitten. Sindsdien is de omzet van het bedrijf tweemaal ‘over de kop gegaan’, of wel verviervoudigd. Er werken 42 mensen, waarvan 34 aanvankelijk een afstand tot de arbeidsmarkt hadden.’
‘Hoe geef je maatschappelijke waarde aan een glaslat?’
Het bedrijf is gecertificeerd met trede drie van de Prestatieladder Sociaal Ondernemen (PSO), Richard wijst op de oorkonde. Dat maakt het een aantrekkelijke partner voor bedrijven die willen meedingen in aanbestedingen, bijvoorbeeld door gemeenten, waar een SROI-verplichting geldt (Social Return On Investment). ‘Hoe geef je maatschappelijke waarde aan een glaslat?’, vraagt Duppen. Bijvoorbeeld door mensen zoals Twan aan het werk te helpen dus.
Daar moet je als bedrijf wel iets voor willen doen. ‘Veel bedrijven willen zich niet aanpassen’, zegt hij en pakt twee petflessen water, een met en een zonder koolzuur. ‘Als je schudt aan een fles met koolzuur en je draait de dop eraf, dan gaat hij bruisen en wordt alles nat. Dat geldt ook voor veel mensen die hier werken. Als je hen door elkaar schudt, gaan ze bruisen. Wil je dat niet, dan moet je je eigen gedrag aanpassen, je moet bereid zijn ‘leerzeer’ te ervaren.’
‘Zelf was ik met hart en ziel maatschappelijk werker’, besluit Duppen. ‘Maar nu ben ik als hulpverlener effectiever dan ik ooit was.’
Met dank aan Paul Imthorn, coördinator Coalitie voor Inclusie.
Dit artikel komt uit de derde editie van 2023 van Markant, het tijdschrift van de VGN.
