Manon van Heukelingen (26) is één van de 32 mensen met het Pitt-Hopkins syndroom in Nederland en België.
Ze woont thuis, bij haar ouders en haar jongere zus. Overdag gaat ze naar dagbesteding, behalve op vrijdag, als haar vader vrij heeft. Ze heeft een lage ontwikkelingsleeftijd, maar veel energie. En ze kan lopen. Zodra je aanbelt, staat ze bij de deur.
Ze kan goed geluiden nadoen en is dol op gebaren. Ze steekt twee vingers achter haar hoofd omhoog en snuift. Of je ook even een konijntje na wil doen. In de keuken helpt ze met groenten snijden en deeg uitrollen. We eten pizza, op haar verzoek. Als haar vader een paprika doorsnijdt imiteert ze het geluid. Zodra hij een ui pakt wrijft ze demonstratief in haar ogen.
Als het gezin aan tafel gaat, flitst de camera. Net onweer! Voor haar moeder, die haar pizza voorsnijdt, doet ze het geluid van een bliksemschicht na. Haar vinger flitst door de lucht. Als je een hapje neemt van de krokante korst kijkt ze gebiologeerd naar je mond en laat merken wat ze hoort.
Best gezellig, zeker als ze na afloop ook nog heel veel liedjes blijkt te kennen. We zingen Piet Hein en de Zevensprong. Zodra je jas aan hebt, ben je weg.
