Eric Hennekes woont in een appartementencomplex voor mensen met een verstandelijke beperking van Middin in Den Haag. Muziek luisteren én maken lopen als een rode draad door zijn leven. 'Ik voel me soms net Stevie Wonder.'
- Lees dit verhaal en meer ook via Instagramkanaal Open Blikken.
‘Mijn ouders waren erg trots op mij. Ik was hun enig kind, ik werd verwend. Ze zijn in 1961 getrouwd, vlak voor mijn geboorte. Mijn moeder zong de hele dag in huis en mijn vader was musicus. Ze zijn allebei jong gestorven, mijn vader al op zijn vijftigste aan een hersenbloeding, mijn moeder in 1980. Ik heb alle lp’s meegenomen, van mijn moeder en mijn vader.
Mijn vader speelde van alles: viool, klarinet, gitaar. En hij speelde met iedereen. Zijn eigen band heette The Travellers. Ze hebben me een keer meegenomen naar Keulen, toen ze daar optraden, ik was pas vijf. En voor een optreden in Scheveningen mocht ik achter het drumstel zitten. Toen is het begonnen. Kijk, hier heb ik nog een singletje waarop mijn vader zingt: ‘Maria Isabel’. Er staat Jam, maar hij heette gewoon Jan. Ik kan het zo meezingen.
Mijn vader kwam thuis bij Patricia Paay, toen die pas zeventien was, en Tonny Eyck kwam bij ons over de vloer. Peter Koelewijn zong ook een poosje in zijn band. Het liedje ‘Marijke’ schreef hij voor de zangeres van mijn vader. Maar mijn vader was hem snel zat hoor, want Peter nam het niet zo nauw. En mijn vader was heel netjes, die had mijn moeder. Ik heb op een muziekschool gezeten, maar dat is duur. En ik kan het al, ik heb het van mijn vader geleerd. Ik hoorde hem altijd spelen en eigenlijk hoor ik hem nog steeds. Hiernaast heb ik een elektrisch drumstel staan. Daarop speel ik met de muziek mee. En soms komt er een vrouw, Michelle, die speelt gitaar. Dan halen ze mijn hele drumstel naar beneden, daar is een gymzaaltje, en dan spelen we nummers van de Beatles en de Stones.
Ik heb nu een blindenstok, want ik heb een glaucoom. Ik voel me soms net Stevie Wonder. Het begon al op mijn zevende, maar ik word nu behandeld in een goed ziekenhuis in Rotterdam. Het komt allemaal doordat ze in de couveuse – ik was te vroeg geboren – een verkeerde vloeistof in mijn oog hebben laten lopen. Die fout hadden ze nooit mogen maken. Maar ik kan mezelf goed redden hoor, mijn wasje doe ik zelf. Alleen bij het medicijnen geven krijg ik hulp. En bij het scheren, want ik kan niet alles zien. Ik kijk nog vaak in die fotoalbums, dat is leuk. Zulke aardige mensen allemaal. Dan vraag ik me wel af: jullie waren zulke leuke mensen. Waarom zijn jullie zo snel weggegaan?’
Verder lezen
Dit verhaal stond in een rubriek van magazine Markant. In deze rubriek besteden we aandacht aan muzikale activiteiten voor en door mensen met een beperking. Suggesties zijn welkom: communicatie@vgn.nl.
Lees meer van dit soort verhalen op Instagramkanaal Open Blikken, waar mensen in de spotlights staan die iets met de gehandicaptenzorg te maken hebben.
