Iedereen aan de bak
Op 29 oktober sprak de Nederlandse kiezer, en de onderhandelingen voor een nieuwe regering zijn aan de gang. Als VGN zetten we alles op alles om daarin een stevige paragraaf over de gehandicaptenzorg te krijgen. En toch hoop ik op iets meer.
Meer dan beleid
Want wie echt kijkt naar het leven van mensen met een beperking, weet dat niet alleen het ministerie van Volksgezondheid aan de bak moet. Ook andere sectoren in onze samenleving, wonen, onderwijs, werk, cultuur, bepalen of mensen met een beperking kunnen meedoen. Mag ook daar meer aandacht voor de gehandicaptenzorg?
De afgelopen maanden schreef ik het boek Onzichtbaar, met elf portretten van mensen met een licht verstandelijke beperking. Uit al die verhalen komt één duidelijke boodschap naar voren: onze samenleving is te ingewikkeld geworden. Overheidsbrieven staan vol jargon, onbegrijpelijke digitale loketten vervangen persoonlijk contact, en wie hulp zoekt, moet eindeloos ingewikkelde formulieren invullen. Terwijl juist deze groep baat heeft bij eenvoud, nabijheid en iemand die even meedenkt. Door die complexiteit in onze samenleving raken steeds meer mensen in de knel, ook wie het vroeger nog wel redde.
Waarom dit boek
Daarom is dit boek geschreven. Het zijn elf levensverhalen die een stem geven aan de ervaringen van deze 1,1 miljoen Nederlanders. Dit boek wil de lezer meenemen in het leven, de kwetsbaarheid, de lol en de gedachtesprongen van een grote groep Nederlanders die het verdienen om gezien te worden.
Ik hoop dat het boek eraan bijdraagt dat zij niet alleen worden gezien door het ministerie van Volksgezondheid, maar ook door woningcorporaties, door het onderwijs, het UWV, door werkgevers en door kunst en cultuurinstellingen.
De kracht van de samenleving
En dan is er nog een categorie die belangrijk is: de samenleving zelf. In een van de verhalen vertelt Gerrit dat hij in zijn jeugd op een dag is meegenomen door een tweetal leeftijdsgenoten naar een wekelijkse activiteit in het dorp. Voor die tijd had Gerrit elke avond alleen doorgebracht, omdat hij lastig aansluiting vond bij andere jongeren. In het boek vertelt hij dat hij ruim veertig jaar later een van die jongens in een toesprak had bedankt. Hij had op dat moment voor het eerst het gevoel dat hij ergens bij hoorde.
Kortom: een samenleving met meer nabijheid, kan niet alleen door de politiek worden geregeld. Dat is ieders zorg.
Dit artikel komt uit de vierde editie van 2025 van Markant, het tijdschrift van de VGN.
