Artikelen

De arbeidsvoorwaarden in de gehandicaptenzorg vernieuwen, dat is de ambitie van Heleen Griffioen als VGN-bestuurslid. Met de nieuwe cao is dat nog niet gelukt. Maar de bestuurder van Koninklijke Visio kijkt vooruit.

Vandaag las ik het bericht dat er de komende jaren tienduizend medewerkers nodig zijn in de gehandicaptenzorg. Tienduizend. Dat is een heel dorp. En het is zo’n ontzettend mooie sector om in te werken!

Nu cliënten en professionals meer zeggenschap willen, verandert de rol van zorgorganisaties en hun branchevereniging. ‘Zorg ervoor dat je een beweging wordt, in plaats van allen maar een lobbyclub.’

De afgelopen weken heb ik diverse artikelen gelezen over verandering , die mij steeds weer aan het denken zetten. Een interview met Inge Mans in Markant over idealen en verandering: wat teveel verloren is gegaan en wat ook nu weer heel waardevol kan zijn. Een artikel over André Wierdsma op managementimpact.nl:  ‘Het veranderen moet veranderen’. En op theoptimist.nl een artikel met Annick de Witt over hoe belangrijk wereldbeelden zijn en waarom het botst als we de wereld door verschillende lenzen bezien.

Hoe jij en je omgeving denken over je mogelijkheden, kan je ontwikkeling beïnvloeden. Met een groeimindset help je jezelf beter vooruit dan met een vaste mindset. En dat geldt ook voor de mensen die je begeleidt.

Tussen cliënten en medewerkers in de gehandicaptenzorg bestaan vaak langdurige relaties. Daarin kunnen vertrouwen, veiligheid en nabijheid worden geboden, wat heel belangrijk is voor warme zorg. Maar er schuilt ook een risico in, namelijk dat van de gewoonte: zo doen we het nu eenmaal al jaren. Juist de gehandicaptensector moet veiligheid en continuïteit bieden en tegelijk open staan voor innovaties, nieuwe inzichten en ongemakkelijke vragen.

Iedereen heeft het recht om zelf te beslissen, maar soms hebben cliënten met een verstandelijke beperking hier ondersteuning bij nodig. Hoe geef je hier invulling aan? [i]Wie beslist?[i] geeft handvaten bij het nemen van beslissingen met, voor en door cliënten en is primair gericht op begeleiders (maar zeker ook relevant voor andere zorgprofessionals).

Begeleiders kregen zeggenschap, bewoners vrijheid. Historicus Inge Mans blikt terug op de idealen en de praktijk van de Hafakker in de jaren zeventig, waar bewoners en begeleiders op een nieuwe manier met elkaar omgingen. ‘Ik heb daar toen iets heel waardevols ontdekt.’