Blogs

Midden in een wijk in Sittard komen 46 woningen voor mensen met en zonder beperkingen, die zowel zelfstandig willen leven als iets voor elkaar betekenen. Op initiatief van de ouders van jongvolwassenen met een beperking, samen met woningcorporatie ZOwonen en zorgorganisaties Radar en Daelzicht. Monique Heffels, bestuurder van Radar, is enthousiast over deze samenwerking, die als een puzzelstukje past binnen de nieuwe koers van haar organisatie.

In het grootse familie-epos 'Nirwana', van Tommy Wieringa, komt een klein verhaal voor over Hugo en tante Geertje, die een verstandelijke beperking heeft. Alleen dat verhaal maakt de roman al de moeite waard, vindt schrijver Bert Natter. ‘We moeten de ander niet van ons afduwen.’

Toen Sofie Sergeant samen met Henriëtte Sandvoort onderzoek deed, ontstond er vaak ongemakkelijkheid. Bijvoorbeeld als mensen doen alsof de een de begeleider van de ander is, of als Henriëtte op een kinderlijke toon wordt aangesproken, of niet weet waar ze kan gaan zitten. ‘Als je een beperking hebt, dan denkt men dat je op je achterhoofd gevallen bent.'

Tijdens de coronacrisis leerden we de term kennen: huidhonger. Beetje plastisch begrip, maar wel duidelijk. We mochten elkaar niet meer aanraken, terwijl we juist trek hadden in lichamelijk contact. Een hug, een hand, een knuffel of nog meer. Zo ontstond er huidhonger. Dat is volkomen normaal en begrijpelijk. Aanraking is immers net zo’n primaire levensbehoefte als ademhalen.

Toen Tessa Frankena samenwerkte met een onderzoeker met een beperking, kreeg de laatste niet vanzelf een contract aan de universiteit. Frankena voelde zich daar ongemakkelijk bij. Maar juist ongemakkelijkheid blijkt een belangrijke inspiratiebron in het doen van inclusief onderzoek. ‘Ik kreeg een inzicht in haar inkomen en haar privéleven dat ik van geen enkele andere collega had.’

Het lot van mensen met een beperking tijdens de Tweede Wereldoorlog laat volgens Aaltje van Zweden zien, hoe kwetsbaar mensen zijn die zich buiten de samenleving bevinden. Als activiste zet ze zich in om de slachtoffers van vroeger een naam te geven en de mensen van nu een goede plek in de samenleving. Ze er schreef er een indrukwekkend boek over.

Pas laat kon journalist en filosoof Laurens Verhagen zijn zoon Boris, die leed aan het Phelan-McDermid-syndroom, volledig accepteren. Hij liet de zorg vooral aan zijn vrouw over, terwijl hij zelf vluchtte in een drukke baan in de journalistiek, als hoofdredacteur van nu.nl. Om zich uiteindelijk te realiseren dat Boris 'juist de sleutel tot mijn geluk’ was.

Laten we in aanloop van de verkiezingen ook mensen met ernstige beperkingen zichtbaar maken, niet alleen degenen die vaardig en mondig zijn. Daarvoor pleit VGN-voorzitter Boris van der Ham. En laten we dat daarna ook volhouden.