Artikelen

Mensen met een beperking moeten het leven kunnen leiden dat zij willen. Daar zet de Vereniging Gehandicaptenzorg Nederland (VGN) zich voor in.

“Onze samenleving moet toegankelijker worden voor mensen met een beperking. Er is werk aan de winkel voor de overheid, het onderwijs en werkgevers. Maar ook voor de mensen in onze maatschappij”, vindt Mireille de Beer. Mireille heeft een licht verstandelijke beperking als gevolg van een hersenbeschadiging op jonge leeftijd. Haar grootste vernedering was toen een benzinepompmedewerker haar toeschreeuwde: 'Ik heb geen tijd voor gevallen zoals jij!'

Begin 2018 zal de eerste medewerker met een verstandelijke beperking bij de Academische Werkplaats Leven met een verstandelijke beperking (AWVB) van Tranzo, TSB en Tilburg University starten. Het plan is dat deze medewerker op structurele basis werkzaamheden gaat verrichten binnen de kerntaken van de universiteit: onderzoek en onderwijs.

Kim Putters roept gemeenten op om een visie te ontwikkelen op solidariteit en waardigheid. ‘Het gaat ergens over, in het sociaal domein. Wat gaan jullie ervan maken?’ Hij zei dit tijdens een bijeenkomst van de VGN, getiteld ‘Gehandicaptenzorg in het Sociaal Domein, Drie jaar na de transitie’.

Ik, Frans Regtien, ben van oorsprong journalist. Ik ben geboren in 1954 in Amsterdam en ik werkte onder andere bij de KRO en de Wereldomroep. Ik gaf les aan de Hogeschool voor de Journalistiek Windesheim in Zwolle.

Mensen met een beperking bereiden zich voor op betaald werk in de ouderenzorg. ‘De tijd is er rijp voor’, zegt Frank Braaksma van Calibris Advies in een reportage in het decembernummer van Markant. ‘Het Kabinet investeert twee miljard in de ouderenzorg, dat zijn omgerekend 70.000 banen. Als de gehandicaptensector invulling geeft aan drie procent daarvan, zijn dat tweeduizend banen.’

Marloes Hoekman (26) werkt op AtelierZ in Hengelo, een dagactiviteitencentrum van Avelijn. Ze borduurt, maakt mozaïek, schildert en haakt, op aanvraag of naar eigen idee.

‘Excuus, ik ben te laat.’ Mirjam van Veldhuizen komt verhit binnen, met zweetpareltjes op haar gezicht. Eigenlijk is ze keurig op tijd. Dat er een fotograaf komt was ze vergeten, dat hoort bij haar beperking. ‘Ik ben op mijn zeventiende geschept door een auto en op mijn hoofd gevallen’, zegt ze. De revalidatie duurde lang en ze is best somber geweest. Nu is ze 29 en kan ze twee dagen per week enkele uurtjes werken. ‘Je kunt niet bij de pakken neerzitten.’