Artikelen

De VGN is erg blij dat het plan van het kabinet om de loonkostensubsidie voor mensen met beperkingen af te schaffen, niet doorgaat. Met dit plan zouden werkgevers mensen met een arbeidsbeperking onder het minimumloon mogen gaan betalen. De werknemers zelfs moesten dan bij de gemeenten een aanvullende uitkering aanvragen. Ook WW-rechten en pensioenen kwamen in gevaar. Maatschappelijke organisaties, waaronder de VGN, waarschuwden al tijden voor de ongelijkheid en administratieve rompslomp voor mensen met een beperking. Het plan gaat nu niet door.  De huidige regeling van loonkostensubsidie in de Participatiewet blijft bestaan.

Mensen met een arbeidsbeperking die vroeger aan de slag konden in een sociale werkplaats hebben het sinds de afschaffing van de Wet sociale werkvoorziening (Wsw) een stuk moeilijker op de arbeidsmarkt. Dat concludeert het Sociaal en Cultureel Planbureau (CPB) op grond van onderzoek onder mensen die eind 2014 nog op de wachtlijst stonden voor een plek op een sociale werkplaats. De VGN vindt dit een ongewenste ontwikkeling. Ieder mens moet kunnen meedoen en participeren, zo staat het ook in VN-verdrag Handicap.

Alle kinderen hebben recht op onderwijs. Ook EMB-kinderen met een complexe ondersteuningsvraag moeten de kans krijgen om te leren en zich te ontwikkelen. In de praktijk is dit nog niet zo simpel te regelen. De stelselwijzigingen, zoals de decentralisatie van de jeugdhulp naar de gemeenten, hebben de organisatie en financiering van onderwijs-zorgarrangementen op hun kop gezet. Ouders, scholen en zorgorganisaties in het hele land zien soms door de bomen het bos niet meer.

‘De gedachte dat mensen met ernstige meervoudige beperkingen baby’s in grote-mensenlichamen zijn, is hardnekkig.’ Dat zegt de Groningse hoogleraar Annette van der Putten in een interview in het juninummer van Markant. Ook deze mensen hebben volgens haar het recht om in hun ontwikkeling te worden gestimuleerd.

Mensen met een ernstige meervoudige beperkingen krijgen te weinig kansen om zich te ontwikkelen. ‘Dat is erg’, vindt hoogleraar Annette van der Putten. ‘Beeld je eens in dat je leven bestaat uit wachten op het volgende verzorgingsmoment.’

Voor mij was een weekje Valencia een hernieuwde kennismaking met de Spaanse zon, tapasmaaltijden en sinaasappelbomen. Twee jaar na mijn hartstilstand in Madrid vloog ik met mijn vrouw en een bevriend stel naar het Iberisch schiereiland.  Hoewel ik niet tegen de reis opzag (destijds gingen we per auto) had ik wel enigszins gemengde gevoelens. Het is niet niks het land te bezoeken waar mijn leven een totale ommezwaai heeft gekregen. In mij koffer gingen dit keer het pasje van mijn ICD (een geïmplanteerd apparaatje dat ingrijpt bij hartritmestoornissen), mijn medicijnkaart, en Spaanstalige brieven voor eventuele calamiteiten mee.

´Ondank alle goede bedoelingen kijken we in ons land vaak naar wat mensen niet kunnen, in plaats van wat ze wel kunnen´, zegt Tamara van Ark, staatssecretaris van Sociale Zaken en Werkgelegenheid.

Jurre Siebert (25) wacht in Arnhem bij de bushalte. Voor hem is dat niet de gewoonste zaak van de wereld. Hij heeft een verstandelijke beperking, een Autisme Spectrum Stoornis én is slechtziend. Maar hij heeft zijn smartphone bij zich met de GoOV app. Hij kan precies zien hoe laat hij waar moet zijn en welke weg hij moet lopen om bij de bushalte komen.